Algorytmy te są przeznaczone do szyfrowania (odwracalnego utajniania danych). Jak już powiedzieliśmy, często można użyć algorytmów szyfrujących do innych celów, więc wiele wymienionych poniżej algorytmów jest wykorzystywanych do podpisów cyfrowych i/lub do mieszania kryptograficznego.
Rivest, Shamir i Adleman (RSA) RSA to szyfr z kluczem publicznym, który może używać kluczy o różnej długości (teoretycznie nieograniczonej). Typowe długości klucza to 512, 76,124 i 24 bitów. Ponieważ algorytm wymaga sporej mocy obliczeniowej, klucze o mniejszej długości są często używane w kartach inteligentnych i mniejszych urządzeniach. Klucz 124bitowy jest uważany za odpowiedni zarówno do tworzenia podpisów cyfrowych, jak i do wymiany kluczy w celu szyfrowania masowego. Klucze 24bitowe są czasem używane wtedy, gdy podpis cyfrowy musi pozostać bezpieczny przez dłuższy czas (na przykład klucz urzędu certyfikacyjnego).
RSA został opracowany w 197 roku przez Ronalda Rivesta, Adiego Shamira i Leonarda Adlemana. Z matematycznego punktu widzenia, jest to jeden z najłatwiejszych do zrozumienia i zaimplementowania algorytmów z kluczem publicznym. Algorytm RSA wywodzi swoją siłę z założenia, że trudno rozkładać duże liczby na czynniki pierwsze. Algorytm RSA był opatentowany, a ostatni spośród patentów obejmujących ten algorytm wygasł 2 września 2 roku. Jeśli jest realizowany programowo, RSA z 124bitowym kluczem jest około 1 razy wolniejszy od DES i staje się jeszcze wolniejszy w przypadku dłuższych kluczy.
