Cudowne dziecko architektury
Będąc na progu kariery Perret występuje z Ecole i rozpoczyna pracę w firmie budowlanej swego ojca. Jest ,,cudownym dzieckiem” architektury. Szereg samodzielnych prac podejmuje i realizuje już w 16 roku życia. Jest architektem niezmiernie płodnym i pracowitym, ale szukając postępowych wątków w jego twórczości, można wskazać zaledwie kilka dzieł, w których rozwinął szkieletową konstrukcję żelbetową typu słup-belka. Należy do nich przede wszystkim wspomniany dom mieszkalny i garaże z 1905 roku w Paryżu. Do roku 1930 można jeszcze znaleźć wśród dzieł Perreta takie, które rozwiązują nowe problemy konstrukcyjne czy przestrzenne, jak na przykład atelier Duranda w Paryżu (’1922) czy kości ł w Le Raincy (1922- -1923), ale większość skłania się ku tradycjom klasycyzującym. Zachowawczość dzieł Perreta zyskuje mu duże uznanie czynników oficjalnych. Był rządowym architektem Francji. W młodości nowator, „nauczyciel Le Corbusiera, który w pracowni Perreta poznawał (1908-1909) zastosowania żelbetu, staje się z czasem coraz bardziej obcy awangardowej architekturze XX wieku. Biografia twórcza Perreta jest niemal identyczna z działalnością Garniera. Obaj wyszli z ultrazachowawczej uczelni, obaj za czasów młodości pozostawili prace posuwające naprzód rozwój architektury XX wieku, by potem zrezygnować z rewolucyjnych idei i podporządkować się oficjalnym gustom mieszczańskiego społeczeństwa. Podobnie jak Garnier w swym projekcie miasta przemysłowego, Perret konsekwentnie stosuje żelbet, obaj nie starają się ukrywać istoty nowego materiału, szukając raczej nowego wyrazu estetycznego budowli.
