Może poświadczać twoją tożsamość przed kimś, z kim wcześniej nie uzgadniałeś wymiany informacji. Certyfikaty są na przykład często używane do weryfikowania kluczy publicznych. Działają jednak tylko wtedy, gdy istnieje wspólny punkt zaufania między wszystkimi zainteresowanymi stronami: urząd certyfikacyjny.
Jeśli chcesz używać certyfikatu cyfrowego do komunikacji z ludźmi, musisz dysponować standardową, globalną infrastrukturą obsługi certyfikatów. Obecnie w Internecie proponuje się dwa standardy: Simple Public Key Infrastructure (SPKI) oraz PublicKey Infrastructure X.59 (PKIX).
Te formaty certyfikatów mają pewne cechy wspólne. Jedną z wartości obecnych w certyfikacie jest data ważności. Oznacza ona, że certyfikat ma swój „czas życia”, a po jego upływie nie należy zakładać, że certyfikat jest nadal ważny. Jeśli klucz ma być używany po tej dacie, certyfikat musi zostać ponownie podpisany.
Inną cechą wspólną obu infrastruktur jest metoda postępowania w przypadku utraty ważności certyfikatu. O tym problemie wspomnieliśmy w związku z podpisami cyfrowymi: musi istnieć sposób unieważnienia certyfikatu. Na przykład certyfikaty zawierające klucze publiczne muszą zostać unieważnione, jeśli chcesz, aby przestano używać klucza publicznego albo dlatego, że klucz prywatny nie jest już dostępny (więc wiadomości zaszyfrowanych kluczem publicznym nie można już odczytać), albo dlatego, że ktoś inny niż pierwotny posiadacz uzyskał dostęp do klucza prywatnego, więc nie można już kluczowi ufać.
