Język programowania CC jest językiem imperatywnym, czyli takim, który wykorzystuje sekwencje instrukcji, które zmieniają stan programu. Jest on strukturalny. Powstał na początku lat siedemdziesiątych, jako następca języka programowania B. Jego „wynalazcą” był Dennis Ritchie, jako język, który służy do programowania systemów operacyjnych i różnych zadań niższego poziomu. Język C rozwinął się z języka interpretowanego B. Język B został rozwinięty przez Ritchiego do C. Jego rozwój nastąpił w latach 1969-1973. Dopiero w 1973 powiodło się zaimplementowanie języka C do jądra Unix (system operacyjny z rodziny Linux). W roku 1978 Brian Kernighan i Dennis Ritchie wydali dokumentację języka C, dokumentacja ta nosiła tytuł „C Programming Language” (w Polsce książka nosiła tytuł „Język ANSI C”). Powstał on w Laboratoriach Bella i w krótkim czasie stał się niezwykle popularny poza nimi po roku 1980 i po tym czasie stał się głównym i dominującym językiem do programowania systemów operacyjnych i aplikacji. Na podstawie języka C, w latach osiemdziesiątych powstał język C++, a jego twórcą był Bjarne Stroustrup. Język C++ znacząco ułatwił programowanie obiektowe. Standardem języka C jest norma ISO 9899, pierwsze wydanie dokumentu ISO nastąpiło w roku 1990 roku. W tym czasie do dnia dzisiejszego powstało wiele modyfikacji tego standardu i obecny standard to C99, który nie jest kompatybilny z C++. Język C jest jednym z najpopularniejszych języków programowania w dzisiejszych czasach i mimo swojego długiego „życia” wciąż jest ważny i programowanie w nim jest popularne.
